Η ΝΕΟΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
31 Αυγούστου 1923: Οι Ιταλοί βομβαρδίζουν και καταλαμβάνουν την Κέρκυρα και η κατοχή αυτή θα διαρκέσει μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου 1923.
Υπήρξε όμως και μία δεύτερη ιταλική κατοχή στο νησί από 23 Απριλίου 1941 μέχρι τις 8 Σεπτεμβρίου 1943.
Σε αυτό το δεύτερο διάστημα, ένα ιταλικό απόσπασμα κατασκήνωσε στους Λιαπάδες. Ο Pierro Parini ήταν ο “Αρχηγός του Γραφείου Πολιτικών Υποθέσεων των Ιονίων Νήσων” και πίστευε στο όραμα της προσάρτησης της Κέρκυρας στην Ιταλία. Με εντολή του λειτούργησαν στρατιωτικές μονάδες σε πολλά χωριά ύψιστου γεωγραφικού ενδιαφέροντος.
Ο σκοπός της άφιξης του αποσπάσματος στους Λιαπάδες, ήταν η κατασκευή και επάνδρωση σκοπιάς 24ώρου βάσεως, στο χτήμα του Μπαλή στη Βάρδια. Μία τσιμέντινη βάση, είναι ακόμη εκεί (2020), κάτι που το επαλήθευσε και ο Γιώργος ο Μπαλής.
Στους Λιαπάδες έστησαν αντίσκηνα στα Μουρσιά στις ελιές του Κουνούβελου, έξω από το σπίτι του Θοδωρή του Κέρκυρα.
Οι Ιταλοί συμπαθούσαν τους Λιαπαδίτες και ο επικεφαλής αξιωματικός με το όνομα Τζίνο το έδειχνε φανερά. Κάτω από το σπίτι του Καρόνια, σε μία κουφάλα ελιάς, ο Ιταλός μάγειρας έστησε το μαγειρείο του. Κάθε μέρα εμαγείρευε φαγητό για όλο το χωριό. Ο μάγειρας είχε ένα σήμαντρο, σαν της Άγιας Θέκλης, και το σήμαινε όταν το φαΐ ήταν έτοιμο. Επειδή η πείνα είναι κακός σύμβουλος, χωρίς ντροπή, όλοι οι χωριανοί ερχότανε με ένα κατσαρολί ή ένα λατί και έπαιρναν τη μερίδα τους. Ο Τζίνο αγαπούσε πολύ τα παιδιά και τους έδινε πάντα προτεραιότητα στο φαγητό. Τους έδινε ακόμη καραμέλες και σοκολάτες.
Ο Τζίνος του Γαλάνη επήρε το παρανόμι του από τον Τζίνο τον Ιταλό, ενώ εγώ και ο Σπύρος ο Στούπας, είμαστε ...υπό την προστασία του.
Κάποιος Κακαρέλης με το παρανόμι Βράκας, είχε στο σπίτι του μία γαϊδούρα που ήτανε τοιμόγενη. Όταν εκόντευε να γεννήσει, πήρε τη γαϊδούρα στου Κόρακα, φοβούμενος μήπως οι Ιταλοί της πάρουνε το πουλάρι. Αυτό που εβοφούντανε εγίνηκε. Κάποιοι Ιταλοί στρατιώτες περνώντας από του Κόρακα, είδαν το πουλάρι και το πήρανε στην πλάτη και το φέρανε στα Μουρσιά. Επαίζανε με αυτό και το αμπώνανε από δω και από κει. Το πουλάρι όλο εντεντέλουνε και έπεφτε.
Την άλλη μέρα, το παρέλαβε ο μάγειρας. Όταν όμως το μεσημέρι εσήμανε το σήμαντρο για φαΐ, οι Λιαπαδίτες είχανε μάθει τι φαΐ εμαγείρεψε και ...δεν ανταποκρίθηκαν στο σημανιό.
Φεύγοντας οι Ιταλοί στις 8 Σεπτεμβρίου 1943, άφησαν πίσω τους και πολλούς φίλους. Ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά των οποίων η ζωή δεν ήταν εξασφαλισμένη.
31 Αυγούστου 1923: Οι Ιταλοί βομβαρδίζουν και καταλαμβάνουν την Κέρκυρα και η κατοχή αυτή θα διαρκέσει μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου 1923.
Υπήρξε όμως και μία δεύτερη ιταλική κατοχή στο νησί από 23 Απριλίου 1941 μέχρι τις 8 Σεπτεμβρίου 1943.
Σε αυτό το δεύτερο διάστημα, ένα ιταλικό απόσπασμα κατασκήνωσε στους Λιαπάδες. Ο Pierro Parini ήταν ο “Αρχηγός του Γραφείου Πολιτικών Υποθέσεων των Ιονίων Νήσων” και πίστευε στο όραμα της προσάρτησης της Κέρκυρας στην Ιταλία. Με εντολή του λειτούργησαν στρατιωτικές μονάδες σε πολλά χωριά ύψιστου γεωγραφικού ενδιαφέροντος.
Στους Λιαπάδες έστησαν αντίσκηνα στα Μουρσιά στις ελιές του Κουνούβελου, έξω από το σπίτι του Θοδωρή του Κέρκυρα.
Οι Ιταλοί συμπαθούσαν τους Λιαπαδίτες και ο επικεφαλής αξιωματικός με το όνομα Τζίνο το έδειχνε φανερά. Κάτω από το σπίτι του Καρόνια, σε μία κουφάλα ελιάς, ο Ιταλός μάγειρας έστησε το μαγειρείο του. Κάθε μέρα εμαγείρευε φαγητό για όλο το χωριό. Ο μάγειρας είχε ένα σήμαντρο, σαν της Άγιας Θέκλης, και το σήμαινε όταν το φαΐ ήταν έτοιμο. Επειδή η πείνα είναι κακός σύμβουλος, χωρίς ντροπή, όλοι οι χωριανοί ερχότανε με ένα κατσαρολί ή ένα λατί και έπαιρναν τη μερίδα τους. Ο Τζίνο αγαπούσε πολύ τα παιδιά και τους έδινε πάντα προτεραιότητα στο φαγητό. Τους έδινε ακόμη καραμέλες και σοκολάτες.
Ο Τζίνος του Γαλάνη επήρε το παρανόμι του από τον Τζίνο τον Ιταλό, ενώ εγώ και ο Σπύρος ο Στούπας, είμαστε ...υπό την προστασία του.
Κάποιος Κακαρέλης με το παρανόμι Βράκας, είχε στο σπίτι του μία γαϊδούρα που ήτανε τοιμόγενη. Όταν εκόντευε να γεννήσει, πήρε τη γαϊδούρα στου Κόρακα, φοβούμενος μήπως οι Ιταλοί της πάρουνε το πουλάρι. Αυτό που εβοφούντανε εγίνηκε. Κάποιοι Ιταλοί στρατιώτες περνώντας από του Κόρακα, είδαν το πουλάρι και το πήρανε στην πλάτη και το φέρανε στα Μουρσιά. Επαίζανε με αυτό και το αμπώνανε από δω και από κει. Το πουλάρι όλο εντεντέλουνε και έπεφτε.
Την άλλη μέρα, το παρέλαβε ο μάγειρας. Όταν όμως το μεσημέρι εσήμανε το σήμαντρο για φαΐ, οι Λιαπαδίτες είχανε μάθει τι φαΐ εμαγείρεψε και ...δεν ανταποκρίθηκαν στο σημανιό.
Φεύγοντας οι Ιταλοί στις 8 Σεπτεμβρίου 1943, άφησαν πίσω τους και πολλούς φίλους. Ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά των οποίων η ζωή δεν ήταν εξασφαλισμένη.
